C’est la vie

Jak już pewnie zauważyliście, nie piszę za dużo na blogu. To miejsce gdzie, chcę podzielić się z wami sobą, głównie poprzez zdjęcia. Mój blog nie jest miejscem, na który przelewam swoje przemyślenia. Staram się coś tam wystukać na klawiaturze ale piszę mało. I to nie dlatego, że pisanie ciężko mi przychodzi, absolutnie nie. Pisać kocham. Tutaj głównie chodzi o to, że nie lubię dzielić się z innymi swoimi uczuciami. Bo gdzieś tam jakaś cząstka mnie, mówi mi, że nie powinnam tego robić. Kiedyś byłam bardzo uczuciowym dzieckiem, dostałam wiele razy porządnego kopniaka w tyłek i zmieniłam się. Życie ukształtowało mnie, na człowieka jakim jestem teraz. Ostatnio bardzo dużo się nad tym zastanawiałam. Nad zmianami, nad tym jacy jesteśmy i jacy byliśmy. Ja przez ostatnie trzy lata stałam się innym człowiekiem. Nie wiem, czy tak to działa u każdego, że nagle po prostu jakby coś pryska i zmienia się nasz tok myślenia, nagle robimy rzeczy, których byśmy nigdy nie zrobili. Rzeczy, które uważaliśmy za nieważne stają się tymi najważniejszymi. Z zewnątrz, jestem wciąż tą samą pozytywną Klaudią, w środku to już inna osoba. Czasami sama się nie poznaję. Oczywiście u mnie zmiana uderzyła w pozytywną stronę. Fajnie, że zaczęłam zauważać zawsze coś pozytywnego u każdego człowieka. Odblokowały się we mnie jakieś emocje. Odezwała się moja empatia. Nauczyłam się rozumieć ludzi i im pomagać. Doceniam to co mam, próbuję żyć najlepiej jak się da. Pokochałam życie.